İnsanlar kendi hakkında düşünme erdemini gösterecek kadar cesarettemidirler veya bu cesareti ne zaman gosterirler? İnsanlar her zaman dışarıya kendilerini tam oldukları gibi göstermezler.Kisiyle yakınlık düzeyine göre kişiden sakladığı bilgi sayısı doğru orantılı biçimde artar. Bazen kendimizi dışarıya gösterdiğimiz kişi zannederiz sanki dışarıdakilerden sakladiklarimizi kendimizden de saklarız. Peki dediğim gibi insan ne zman kendiyle konuşma cesareti gösterebilir? Benim fikrime göre insan yalnız başına kafasını gece yastığa kafasını koyduğu esnada kendisiyle ilgili düşünmeye başlar. Dışardan hatta kendinden bile sakladığı şeyler bir bir aklına gelmeye başlar. Bazen bu gerçeklerden kaçmaya çalışır ama “her günün bir gecesi olduğunu da” unutmamalıdır. Gerçeklerle yüzleşmek gerçekleri saklamaktan daha rahatlatıcı bir eylemdir. İnsan bazen kendini çıkmaz bir sokakta hissedebilir. Peki o çıkmaz sokağa girdiğinde geri dönüp o sokaktan mı çıkacak yoksa o çıkmaz sokaktan çıkmanın bir yolunumu bulacak? Geçmişte hatalar yapılabilir , yanlış kararlar verilebilir ancak işin garip yanı o kararlar verilirken yanlış olduğu düşünülmez artık iş işten geçtikten sonra insan bişeylerin bilincine varır. Bazen hayat sana iki seçenek sunar bu seçeneklerden sana doğru geleni seçersin. Önünde iki kapı vardır sana hangisi yakın gelirse o kapıdan girersin ancak bu kapı seni çıkmaz sokağada çıkarabilir mutluluğa da . Dönüp düşününce diğer kapıdan mı girseydim dersin ancak o kapının da senin için iyi olacağını kesin olarak söyleyemezsin. Önemli olan o çıkmaz sokakta sıkışıp kalacakmıyız, gerçekleri de mi kendimizden saklayacağız yoksa çıkmaz sokaktan çıkmanın bir yolunu bulup gerçeklerle yüzleşecek miyiz?