Dudaklarımdaki dermansızlığı tek bir kelime çözebilirdi, o yaşıyor olsaydı eğer. Konuşabilirdim, aşk geniş açıyla bakardı yüzüme. Ellerim de titremezdi o zaman. İnadına her yer yemyeşil olurdu. Gözlerim gibi, seven gönlüm gibi. Yüreğimdeki cam kırıklarını bir tek o temizleyebilirdi, yaşıyor olsaydı eğer. Öldü, ihtimâller buruk sevincimin hüzün tablosu gibi şimdi. Çiz beni ressam kardeş, iyileştir beni doktor, derman olun onun kanattıklarına, söküp attıklarına. Yaz beni kalem, yaz ki çözüleyim ondan sonra.
“Ondan sonrası artık yok” diyor içimden biri. Unut beni kardeş, ben unuttum bile seni. O oldum, aşk oldum, onunla doldum. Hiçbir hekim iyileştiremez, hiçbir ressam tablosuna yansıtamaz şu hâlimi.
Kalemim ruhumun çatlaklarından sızıp ona gitti. Yaz beni kalem kardeş, ben seni yazmaktan çoktan caydım. Yüreğimdeki yılgınlığı bir tek o çözebilirdi, yaşıyor olsaydı eğer.
Dilara AKSOY