Artık uyuma vakti. Korkuyorum kalbim beni terk edip gideceksin diye uyuyunca…Anlatamıyorum kendime bu aslında bir uyanış, ruhum için aydınlanma vakti ama bir o kadar da zor. Karıncalanıyor her yanım olmayan bir benlikte ben gibiyim, dibe batmış en derinde zirveyi bulmuş gibi dağılıyorum ve seni çok özlüyorum. Kopamıyorum bu hayat meşgalesinden, heyecanından, yorgunluğundan ,kalabalığından ama kafam çok yorgun anne çok … Kalbimi kırdığımı onu üzdüğümü hatta ona eziyet ettiğimin farkındayım ama yapamıyorum çıkamıyorum bu lanet hayattan … Biliyorum ki toparlanıyorum en azından toparlanmaya başladım tamam haklısın sadece umut ediyorum ama umutlar hayaller değil mi yaşam desteği !! Tamam diyorum bu yolda devam bu yeni kafa bizi kurtaracak yorulmayacağız artık sen olacaksın kendi bedeninde ve olduğun yerde tüm benliğinle sen sonra aklıma düşüyor birden ya kalbim beni terk ederse.
İşte tüm bu çıkmazlardan sonra kayıp olmuşluğumun içinde küçücük minicik kalıyorum ve kocaman girdaplar yutuyor beni.
