Sanatçıyım ben, kendi hayatımın sanatçısıyım.
Bazen ellerim titrer yazamaz, çizemez.
Gözlerim göremez gerçekleri, ruhum seslense duyamaz kulaklarım.
Ah o bazen kaybetmek kendini ne güzel bir histir o, tüm güzelliği hissettiğin zamandır o hayatın, herşeyin güzelleştiği zamandır o.
Uzaklaşmak isterim hep böyle anlardan, böyle anlarda.
Karşılık bulsa hislerimiz anlasak birbirimizi incitmek yerine kendimizi, en derinden yaşasak hislerimizi. Vazgeçmek istemesek, dirensek yanlış anlamazdık kendimizi o zaman.
Nerde kötülük varsa kendine yapar hep önce insan, sonra hayatına yansıtır farketmez bile.
Fakettiğinde zaman geç değildir, hiç değildir.
Hani en yakın arkadaşınla, ailenle, akrabalarınla, sokaktan geçen bir yabancıyla en samimi olduğun anlar vardır ya, işte buna yakındır insanın kendinde olması, insan bir tek kendisinde saklar gerçeğini.
Bazen bulutların üzerine uzatmak isterim ayaklarımı imkansızı düşlerim, rahatlığı ruhumdan geliyor hislerimin. Bir kuş geçer üstümden cıvıldar aşşağı düşmek isterim, kuşta kusur yoktur, ah ben kendimden ne isterim.