ardı sıra dizilen
kan kusan sevdalara gebe soluklar
yüzümde
bir sonbahar haşmetiyle uğurlar
kıldan ince hasretleri
yorulduk be usta
sabaha varmadan son nefesini veren
nice ömürleri tükettik avucumuzda
kuru bir ekmeğin yanına
iki gram sevdayı
koymaktan yoksun yüreklerimize
acziyetin öyküsünü
nakış nakış işledik cahilce
koyu bir yalnızlığı
yudumlarım her nefeste usta
alın teri ile biriktirdiğim gözyaşlarını
acı bir ömrün nakaratında
harcarken gaddarca
azada hasret hayallerin en tenha kuytusunda
yalanla boyanmış tebessümleri
başrole yazdım her defasında
söylesene usta
yalnızlığın zirvesinden düşmek
çok mu acıtır yüreği
kim bilir usta
belki de bundandır
tertemiz gönüllerin ayaklar altına alınması
parmak uçlarıma kadar ölüyüm usta bu şiirde
parmak uçlarıma kadar
bir cenin gibi büzülüp yatarken
hayatın uçurum yüklü kenarına
düşmekten korkmaz oldum ama
cesaretim de yok hayata nokta koymaya
// hakan say