insanlar kâğıt gibiler.
kimisi süt beyaz,
“kalbin kadar temiz…” şeklinde başlar bazı maniler.
kimisi de sapsarı, kalitesiz
“saman kâğıt” gibi hayattan ümitsiz.
bazıları kuşe kâğıt zanneder kendini ,
sanki o yemeyecek zift gibi mürekkebi.
bazısı buruşturulur atılır ,
bazısı özenle saklanır.
bazısına yazmaya kıyamazken
bazısı müsvedde için ayrılır.
en kötüsü de budur ,
“müsvedde” etiketiyle 1-0 yenik doğulur .
aslında ne kadar farklı da görünseler ,
hepsinin ham maddesi “odundur.”