-Ahhh…
+Kalk, kalk uyanma vakti.
-Daha yeni düştü kalem elimden.
+ Saatler geçti farkında değilsin.
-Saatler benden geçti sen benden geçmedin.
+ Nasıl uyuşturdu seni kalem, aydınlığa küstün.
– Biliyorum ama hala etkisindeyim, karanlığa dostum.
+ Dedim ya narkozda bi ilaç.
– Bir cümle daha yazsam.
+ Tekrar başlıycaksın uyumaya.
– Neden ben?
+ Çünkü sen.
– Bu mu yani ?
+ Bir daha tekrarlamıycam, kendinle konuştuğunun cidden farkında değil misin?
– Senin kalemin farklı.
+ Ama bedenimiz aynı.
– Sonuçta ruh farklı.
+ Anlamak istemiyorsun, biz tek başımıza bi ruh değiliz birleşmedikçe.
-Bir yanım pesimist diğer yanım optimist… Bu mu?
+ Ne pesimist ne optimist. Ortayı tutturmuş bi adam.
– Hayat yolunda ortadan yürülür mü hiç?
+ Etrafını görürsün.
– Ben kaldırımların ıssız olan yerindeyim.
+ Kaldırım mı? Aptal bastığın yer hayatın en kirli boş bir arazisi.
– Boş değil odamı bu araziye taşıycam!
+ Karanlığı büyütüceksin.. Haha!
-Bu bir ihtimal.
+ Odandan ölmeden çıkmanda bir ihtimal.
– O arazinin bir tarafı beyaz bir tarafı karanlık olcak orta kısımda buluşcaz.
+ Ortaları sevmezdin.
– Seni sevdiğimi kim söyledi ?
+ Benden payını almak istiyorsun.
– Hayattan payımı aldım bu bana yetiyor.
+ O zaman beni neden yanında istiyorsun.
– Sen olmadan da yazamıyorum.
+ O zaman ben gidiyorum.
– Bir ayrılış daha mı?
+ Gökyüzüne bak.
– Bir gün batı mı daha mı? Off..
+ Benle kal.
– Bilemiyorum…
