Şaşırdı kadın.
Bu kokuyu en son sevişinde almıştı..
Şiir kokuyordu bu çocuk.
Altın saçıyordu saçları.
Mısra gibiydi alev gözleri..
Kadın yine, aklından çıkaramadığına baktı.
Bir cümleye hasret kalır gibi..
Ne dese haklıydı çocuk !
İlk defa kadın acizdi.
Aşk’a mı boyun eğmişti,
Yoksa, çocuğa mı..
Seviyordu kadın.
İlk sevdiği elleriydi..
Sonra kalbini, kokusunu, bakışını, sevemeyişini sevdi..
Çocuğun dudakları, bir aşk nefesine aç,
Kadının kalbi ise, bir özlem dokunuşuna hasretti..
