Dağıldı etrafa sicim gibi,
Şarapnel parçaları
Kesti doğmamış binlerce çocuğun günahsız hayalini.
Kafası koptu,
Beyni dağıldı
Zor toplayabildik insanlığı.
Kaçışıyordu herkes,
Etrafta ne bir kavga ne bir gürültü
İnsanlığın üstünde yalnız kavgasız yitik yamalı bir örtü.
Kafası koptu,
Beyni dağıldı
Zor toplayabildik insanlığı.
İnsanlık çıplaktı aslında;
Yatakta meydâna gelen,
Yeni doğmuş bir bebek gibiydi tüm yaşanmışlıkları anne karnında.
Kafası koptu,
Beyni dağıldı
Zor toplayabildik insanlığı.
Masum olan neydi pekii?
İnsan mıydı?
Yoksa insanın yarattığı insanlık mıydı?
Kafası koptu,
Beyni dağıldı
Zor toplayabildik insanlığı.
İnsansızdı insanlık.
Hiç kavga vermemiş,
Sanki tüm parasını kumarda daha fazla kazanmak için kaybetmiş.
Pekii ne için yaşıyordu?
Kahpe insanlık
Fısıldadı bir çocuk;
İnsanlık için,
İnsanı adam,adamı insan
Etmek için.
Bende ona ya varolmasaydı dedim insan?
Cevap verdi çocuk;
Ne insanlık kalırdı dedi
Ne de insanlık namına insan.
Haklısın dedim,haklısın be
Siyah saçlı güneş gözlü çocuk.
İnsan olmadıkça,
İnsanlık bir hiç.
İnsanlık olmadıkça
İnsan bir piç.
