- 3. Kat Günlükleri
Yazmak, fotoğraf cekmek, tezhip çizmek ne bilim bunun tarzındaki şeyler unutma evremin yardımcılarıydı. Ne oldu nasıl oldu bilemiyorum, hepsi şimdi bana anlamsız, luzümsuzmuş gibi gelmeye başladı. Özet geçecek olursam anlamlarında kaybolduğum, durduk yere yaptığım şeyler benim olgunluk corbamın tuzu biberi olmakla kaldı ötesine geçemediğim kanaatindeyim. Bomboş hissettiğim zamanlar 3. Kata çıkıyorum veyahut 6. Kata. Buradaki koltuklar yurdun ben ve benim gibi misafirlerini ağırlamakta. Genellikle gereksiz telofon konuşmalarını grup şamatalarının sesleri var. Bazense bomboş oluyor. O bomboş olduğu zamanlar kendi sesimi duyamaz olana kadar dinliyorum, o sesler beni yorduğu boğulur gibi olduğum zaman, lambaları falan saymaya başlıyor,yoldan geçen tır sayısının ülkenin gelişmişlik seviyesini gösterdiğini söyleyen dayımı hatırlıyorum. Yaptığım her davranış, vazgeciş yada umursamayışım bir kaç zaman sonra yüzüme şırank şırank vurulunca başımı bu sefer havaya çeviriyorum. Yaşadığımız müddetçe öğrenme eyleminin bitmeyişi ve bundan asla sıyrılamıyor oluşum yordu beni. Yaşım kemale ermemişti belki ama yaşıyor olduklarım bir şeylere erişmemi sağlamıştı. Yazıyor olduklarım hakkında hiçbir fikrim yok, yaptığım her eylem hatalı, aldığım her karar yanlış gibi. Sahi neden 2016 yı yaşamış gibiyim.
