Yoruluyorum artık bir çiçeğin kokusunu alıp , izlemekten başka dallarda. Başka dalların bahar telaşına seyirci olmak ve bununla yetinivermekten. Dallarımı kırdılar bir güz akşamı ansızın. Koparıldı çiçeklerim bir baharı umut edemeden. Tüm şiirlerim tozlara büründürüldü ve terkedildi göz değmeyen sayfalarda. Uzaklarda çok uzaklarda. Mutluluğum başkalarının gözleri , gülüşleri ve inanır mısın hevesleri kadar çok uzaklarda. Benim kurduğum hayalleri kapalı gişe izledim başka vücutlarda. Ne kadar acı , kelimesiz ve tarifsiz. İnan bana manasız içimdeki duygulara bu kelimeler bile. Bile bile , göre göre kaybolmak bir çift gözde ve kendine geldiğin denk gelememek bir an bile. Bir an olsun üzerimde hissedememek. Bilemiyorum arkadaşım , kardeşim anam babam bilemiyorum ve artık neden diye başlayan sorularıma kendim bile yetemiyorum. Ancak yoruldum artık çok yorgunum hayata karşı. Dosta karşı , düşmana karşı. Biri koskoca tebessümler yeşertirken gözlerimde , birşey olmasın ki çoğaltmasın milyon kez acıları. Susmak istiyorum susmak uyumak , suskun uyanmak…