Satırları ses tellerinize bağlayıp, kelimeler çaldığınız oluyormu sizin de nefesinizden. Benim oluyor. Her gece, insafsız şarkılar fısıldıyorum kağıtların kulaklarına. Acıya acıya konuşmak dedikleri bu olsa gerek. Ben, bağırıyorum! Duymuyor duvarlar, duymuyor çatılar. Beni kocaman bir yalnızlığın içinde unuttular! Etrafım zifiri karanlık, göremiyorum önümde gizlenen umutları…
Omzumda gezinen elleri tanımıyorum. O kirli tırnaklardan damarlarıma sızan yalanlar kime ait? Bilmiyorum…
Çekin üzerimden kana bulanmış kancalarınızı. Ben artık çocukluğumu papatya tarlalarında uyutmak istiyorum..!
Adem Eysenboğa
2 comments
Ben artık çocukluğumu papatya tarlalarında uyutmak istiyorum. Eline sağlık . cok sevdim tarzını devamını b ekliyorum. takipteyim
teşekkürler 🙂 cevap için kusura bakmayın yeni gördüm 🙂