Aslında kendime bile çoğu zaman söyleyemediğim şeylerden bahsedeceğim sizlere. Annemi kaybedeli 9 sene oldu. Ben o zaman 12 yaşındaydım. Bir de kız kardeşim var. Gizli gizli ağlardım sonraları sırf o görüp üzülmesin diye. Birden nasıl da korumacı olmuştum. Büyümüştüm bir günde. Kardeşime anne olmuştum, babama destek. Babam daha sonra evlendi. O kişiyle hiç bir sorunumuz olmadı. Ama hiç kimse annenin yerini tutmuyor.
Okula gittiğimde ben yine güldüm eğlendim. Etrafımdaki herkes şaşırdı. Oysaki asıl sebep hala benim yokluğuna inanmamış olmamdı. Güçlü biriydim, toparlandım ve kabullendim. Hiç geçmeyen şey onu özlemekti.
Liseye başladım. Tam gençlik yılları.. Anneyle kızın sırlarının olacağı dönemler. Anneler günü yaklaştığında kızlar ne hediye alacaksın diye konuşmaya başladıklarında o ortamdan uzaklaşırdım. Ben anneler gününde anneannem, teyzem ve üvey annemin anneler gününü kutladım.
Bayramlarda bizi gören teyzelerin dolan gözlerine maruz kaldık. Sadece biz miyiz? Bu normal bir şey. İçimden geçen sözler böyleydi. Saygı gösterdim ve bir şey demedim.
Annemin bi fotoğrafı vardı. O kadar güzel gülmüştü ki. En çok o fotoğrafa bakardım. Sanırım gülüşünü iyice içime sindirmek için, gülüşünü hatırlamak için. Bir fotoğraf daha var. Bir heykelin önünde fotoğraf çektiriyoruz. Annem ortada kardeşim ve benim ellerimden tutmuş. O ellerin birleştiği yerlere bakıp bazen ağlayıp bazen de gözlerim yaşlı gülümsediğimi bilirim. O ellerin birleşmesi bir hayat, bir bütünlük anlatıyor bana. Daha sonra yolda anne ve çocuğunun elele tutuştuğunu ne zaman görsem ‘ İnşallah uzun yıllar beraber olursunuz. Ve sen minik çocuk annenin değerini hep bil.’ derim.
İlk seneden üniversite sınavını kazandım. Sınıf öğretmenliği. Herkes o kadar sevinçli ki. Benimle gurur duyuyorlar, her tanıdıklarına bu güzel haberi veriyorlardı. Tabi ben de çok mutluydum. Ama hep annem de yanımda olabilseydi dedim. Sonra ‘O şu an burda zaten.’ dedim ve avuttum kendimi. En çok da kardeşimi bırakmak zor geldi. Bensiz üzülür, yalnız hisseder kendini diye korktum. Ama babamın büyük anlayışlılığı sayesinde zor günleri atlattık.
Geçen gün düşündüm de annemin sesini unutmuşum. Düşününce derinlerden bir anı geliyor silik ama unutmuşum yani. Ama o yine de benim annem. Bunu biliyorum. Anne kelimesini söylerken dilime ne kadar garip gelse de .
Şu an son sınıfım. Seneye inşallah bir öğretmen olacağım. Daha sonra evleneceğim. En son da duyguların en güçlüsü anneliği tadacağım. Hep bu anlarda yokluğunu hissedeceğim, özleyeceğim annemi. Elden gelen bir şey yok. Hayatta insan bir çok sınav atlatıyor ve ben bu sınavı güçlü bir şekilde atlattım. Çok şanslı bir insan olduğumu düşünüyorum. Etrafım beni o kadar derinden seven insanlarla çevrili ki. Biz belki de hepimiz birbirimiz sayesinde bir şeyleri aştık.
Teşekkür ederim hepinize babam, kardeşim, akrabalarım ve beni seven adam.
