emre demiroğlu

Beni bir yerlerden görüyorsan baba, gurur duy artık oğlunla Güzel adamlar güzelce sevdi çocuklar. Ve sevmek çocuklar. Sevmek ne hoşgörülü bir kelimedir. Bügün bir çizginin ucunu gördüğüm gündür. Yaradılışımdan azad…

Her şeyi ve herkesi bir anda ardımda bıraktım. Çekip gittim. İnşa ettiğim ve yıktığım ne varsa, her bağı her düğümü gözümü kırpmadan kopardım. Yalnız kalıp düşüncelerime yoğunlaşmayı tüm mutluluklara tercih…

Sen de beni seversen tüm dünya mutlu olur. Ben dünyanın en mutlu adamı olurum, birini mutlu ederim, o biri bir başkasını, o başkası da birini. Ayşe Teyze torunlarını parka götürür.…

Sabahtan beri tutmakla mükellefim kendimi. Krize girmek gibi bir şey bu. Yazmamaktan bahsediyorum. Kendini alıkoymak zorunda olmaktan. Kendine yasaklı kelimeler koymaktan ve yine kendi içine gömülmekten bahsediyorum. Yazmasam çıldırabilirim belki.…

Her şey berbatken çıktı geldi. Her şeyi daha da berbat etti. On bir gün geçmişti son konuşmamızın ardından. İnat etmiştim ama sonunda dayanamadım. Aradım. Konuştuk. ” Beni seviyorsun. ” dedim.…

Hava yine soğuk. Darmadağınıksın, sahipsizsin, yoksulsun. Gök yüzü çok uzaktaydı senden. Şakayla karışık yağmurlar başlamıştı adını bilmediğin yerlerde. Bir bebek ölmüştü ilk nefesinde… Gölgelerle saklambaç oynuyordu çocuklar. Sen kalkamadın çocuk.…

kendi şahidimizin kendimiz olduğu zamanlarda adalet arayacağız biz seninle. vakti geldiğinde alaca bir defter kabına düşürülmüş ikişer çift olacağız mavi mürekkebin ucunda. sonra gizli gizli sözler vereceğiz karanlığa, karşılık bekleyeceğiz…

Bir ben miyim bu kadar az olan ? Bir ben miyim bu kadar eksik yaşayan ? Sen istediğin kadar devir yarınları. Bugünlerden fayda yok diyor. Fikrine sabah güneşi kaçabilir ama…

Çocukluktan kalma hatıraları anlatmak zordur insanlar için. Anlatmayı bir yana bırakın hatırlamak da olağan dışı bir elzem taşır. Yapbozun kayıp parçaları gibi algılanır çocukluk. En önemli en vahim kısımdır insan…

Yine geldik en başa. Yine sardık tüm filmleri… Dosdoğru yolumuza devam ettik, hep bir çevirme sundular önümüze. Islak bir eylül sabahında yolumuz bir simitçiye, bizse sana düşerdik. Çift şeritli koca…

İki gözlü evin salonunda bir adam, mutfağında bir çocuk. Hava sisliydi, mevsimlerden sonbahardı. Ölmemek için hiçbir sebep yoktu. Salatalık doğruyordum mutfağın bir köşesinde. Boyum masaya yetmiyordu, tabureye çıkıyordum. Her şey…