Yine karanlık. Gecenin ayazındayız bugün. Bir perde aralanıyor gözümüzde, belki de farkında değiliz. İster istemez yaşıyoruz anıları. O perdede sıralanıyor bütün olaylar. Zihnimizi ele veriyoruz. Neden ki bu kadar sancı, acı. Sadece düşünüyoruz. Uymuyor ki ruhumuzun derin köşelerine. Uymuyor bedenimizin en sessiz haline. Yaşam perdesi deyip geçiyoruz. Bazen olumlu, bazen olumsuz. Şartlar neyi gösteriyorsa o yönde düşünüyoruz. Soyutlanıyoruz ama farkında değiliz. Bir yandan acı çekiyoruz. Gelip geçer dediğimiz bu şey aslında bizi hayatın farklı köşelerinde farklı bir hayata sürüklüyor ve tamamen sessiz çığlıklarla baş başa bırakıyor. Bu bizi karanlığın soğukluğuna sürüklüyor. Bu soğuk, bize iyi gelmiyor ve sadece ağır ağır üşütüyor..
