Ve evet bayım gökyüzünü içimde taşimaktan bitkin düştüm,
Saatleri kovalamaktan hatta yelkovanla akrepin cilveleştiği noktalarda duraklamaktan yosundum.
Kendim olmak için savaştiğım kalemimle çatışmaktan,
İnsanların kavanozlarda sakladığı umutlardan
Ve hiç yürüyemeyen bir çocuğun kendini bir sandalyeye kilitlemesinden yoksundum.
Kanat çırpmak için kollarımı açtığımda kendimi boşlukta bulmaktan
Aciz insanların küçümser bakışlarından gocundum..
Değer nedir bilmeyen; medeniyeti sadece televizyon çerçevesinde arayan zihinlerden bunaldım..
Ve en çok da neyden yoruldum biliyor musunuz bayım?
İçimdekileri kalemimle süslediğimde onlara anlam katan insanların yazdıklarımla kurşunlanmalarından yoruldum..
