Bazen, ne yapsan ne etsen anlatmak istediklerini anlatamazsın.
Gözbebeklerin senin aynan olur, karanlıkta gölgenle savaşırsın..
Umut yüklersin her geçen gün avuçlarına, kocaman bir dağ olur,
Her seferinde en tepeden düşüp tekrar tırmanmak zorunda kalırsın!..
Sabrın, sükunetinde boğulur.. kulaç attıkça derinlere batarsın.
Kimse duymaz feryadını, duvarlara konuştuklarınla kalırsın!
Gülüp geçersin belki.. belki de beklemediğin anlarda ağlarsın..
Biriktirirsin ya hep içinde bir şeyleri,
Saklarsın.. bir kumbaraymışcasına; içindekilere içindekileri..
Patlarsın!.. kasıp kavurursun soğuk esen bir yel gibi,
İşte o zaman yalnızlığa bir kıyafet biçersin;
Karanlığının içindekileri yalnızlığına hediye eder,
Ceketini alıp çekip gidersin..
hayatlarından.. HAYATLARININ!..
