Hiçliğime sarıyorum seni. Küf kokan ayların yıllara değişeceği şarkılar olacak; artık senden bana bir adım daha beklemiyorum. “Bu aşk değil ki” cümlesinin yalınlığında vurdular kimsesizliğimi; bir sana sarılırdım, bir de ta şuramda beni yaşattığını hissettiğim gönül uçuşlarıma… Uçağa gerek yoktu; uçurtma da olmasın varsın! Şarkımdaki içli müziğimden taverna şarkıları yaratıyorum kalbime; bir rakı sofrasında ağzıma koyduğum anda tükürdüğüm mezem olacaksın. Ağzım da gönlüm de sevgi sözcüklerinin yakıştığı dilim de kabul etmiyor artık seni.
Sen artık hiçsin. Bir şeyin içindeki hiç, hiçbir şeyin içindeki hiç, hiçliğimdeki hiç, her şeyin içinde yaşayan gizli bir hiç… Yoksun yalanı bile zehirli aşk zehrim! Sen artık yoksun benim için.
Bana masal anlatma artık. Ben sana kalabalık, sen bana yalnız… İstemiyorum artık seni. Boynumu büktüğüm çaresiz akşamlarımın bereketli sofrasında olmadın ki sen. Bekledim, muhabbet kuşunun yalnızlığını gidermek isteyen kafesindeki yalnızlığı gibi bekledim. Muhabbet kuşu uçtuğu vakit kafesi hep yalnız kalırdı; yalnız kalan kuş değildi, kafesiydi artık.
Ben de kendi kafesimde voltasız günlerimin soluklanmalık aşk yağmurları gibi bekledim gelişini.
Altıyı tutturmuş olacaktım, mirasa konmuş gibi olacaktım, gözyaşlarımın mükâfatını almış olacaktım.
Hiçliğime sevdalandırıyorum seni; nefessiz kalacağın kör gecelerde hiç’i her şey sanıp yanılmak sırası sende… Sevmiyorum, artık o çok sevdiğim kalbini sevmiyorum. Sobaydı sanki sıcaklığı, yavaş yavaş ılık ılık ısınırdım. Bilmezdim, üşümek yetimhanesinden sevdasızlar cehennemine atılacağımı. Tek günahım da hep sevmek, çok sevmekti seni.
Hiçliğime bedenlendiriyorum seni; hiç’in hiç kimsesi yoktur ya hani; hiç’in hiç varlığı da yoktur.
Şimdi hiç’e bir varlık veriyorum, sende can buluyor hiç… Ölüşüme gözyaşı döken güvercindin sen.
Kafesinde soğuk sıcak pür telaş dirilmeyi bekleyen muhabbet kuşu da ben…
Kavuşamadık ya hani; yetişemedin ya sevdamın kısa mesafesine. Elini uzatsan, burnunun ucundaydı.
Hiç işte, neyse…
Dilara AKSOY
