“Altı buçuk kalabalığındaki insanlar ona göre dişili erkekli hep birbirinin benzeri. Bir ayrılıkları yok. Kapılardan girenlere o mu değil mi diye bakıyor. Kadınları gömüyor. İçinde bir umut var. Oturmaktan beli ağrımış, bir o kapıya bakıyor, bir ötekine. Beklediği gelmiyor. Günlerdir bekliyormuş gibi geliyor ona. Kızıyor. Oysa film kalkıncaya dek her gün bekleyeceğini sanmıştı. “Yapamam, canı cehenneme. Hem göreceğim de inanacak mı bana?” Bu kesin yargıyla biraz açıldı. Yine de üzgün; ama tatlımsı bir üzüntü bu, kahredici değil, yerleşik. Kalktı. Artık gelmeyeceğini biliyordu. “Kim bilir nerde içiyordur.”
“Aylak Adam”
….
Uyandım, gözümü araladım. Tül perdeden sıyrılmış kum rengi duvarıma güneş vuruyordu. Aynı zamanda balkonuma yıllardır arkadaş olan limon ağacının bir kaç yaprağı orta oyunu oynuyordu gölgeleriyle. Uyan artık dercesine. Bilirler onlarda beni efendim. Bir başkası tarafından uyandırıldığımda huysuz olduğumu. Daha gözümü açamadan kaşlarımı çattığımı. Yastığımda yüzümün izini çıkartabildiğim tarafımdan aldım kuvvetimi, doğruldum yatakta önce. Saatin kaç olabileceğini tahmin etmeye çalıştım, vazgeçtim sonrasında. Zaman kavramını icat ettiklerinden beridir kızgınım insanoğluna. O yüzdendir ne koluma ne de duvarıma iliştiririm tik tak’ları.Varsın uzak dursun, lazım değil.
