Kronik Mutsuzluk

“Altı buçuk kalabalığındaki insanlar ona göre dişili erkekli hep birbirinin benzeri. Bir ayrılıkları yok. Kapılardan girenlere o mu değil mi diye bakıyor. Kadınları gömüyor. İçinde bir umut var. Oturmaktan beli ağrımış, bir o kapıya bakıyor, bir ötekine. Beklediği gelmiyor. Günlerdir bekliyormuş gibi geliyor ona. Kızıyor. Oysa film kalkıncaya dek her gün bekleyeceğini sanmıştı. “Yapamam, canı cehenneme. Hem göreceğim de inanacak mı bana?” Bu kesin yargıyla biraz açıldı. Yine de üzgün; ama tatlımsı bir üzüntü bu, kahredici değil, yerleşik. Kalktı. Artık gelmeyeceğini biliyordu. “Kim bilir nerde içiyordur.”

“Aylak Adam”
….

 Uyandım, gözümü araladım.  Tül perdeden sıyrılmış kum rengi duvarıma güneş vuruyordu. Aynı zamanda balkonuma yıllardır arkadaş olan limon ağacının bir kaç yaprağı orta oyunu oynuyordu gölgeleriyle. Uyan artık dercesine. Bilirler onlarda beni efendim. Bir başkası tarafından uyandırıldığımda huysuz olduğumu. Daha gözümü açamadan kaşlarımı çattığımı. Yastığımda yüzümün izini çıkartabildiğim tarafımdan aldım kuvvetimi, doğruldum yatakta önce. Saatin kaç olabileceğini tahmin etmeye çalıştım, vazgeçtim sonrasında. Zaman kavramını icat ettiklerinden beridir kızgınım insanoğluna. O yüzdendir ne koluma ne de duvarıma iliştiririm tik tak’ları.Varsın uzak dursun, lazım değil.
Hareketlendim ,önce ayak yoluna gittim tabi. Aynaya baktım. Yine akşamında temizlemediğim makyajım dünkünden daha güzel geldi bana. Birkaç rötuşla olur bu iş dedim. Belki de üşengeçlikten ölürüm ben de,kim bilir.
Artık gelmeyeceğini bildiğim biri var. Her sabah ( ki rüyamdadır kuvvetle muhtemel), her öğlen  her akşam, ve hatta yıllardır çok kere tik tak’larda aklımda olan. Bugün dedim, bugün. Kendime iyilik yapmaya başlamanın güneşli, ılık günü olsun. Bugün..
Kendimi beş çaylarına, kitaplara arkadaş etmeyeli uzun zaman olmuştu. Hızlıca bir kahvaltının ardından giyindim müzik eşliğinde. Rötuş tamam. Saçlarım da fena değil. Attım çantama kitabımı. Çıkalım erkenden sokaklara dedim kendime. Durağa gittim,bekledim. Yine garip tezlerimden biri geldi aklıma. Otobüs beklerken düşünülen şeylerin en sığ fikirler olduğu tezi. Yani en azından benim için böyle, ama sanki orada duran insanların da aklını okuyabiliyormuşum gibi geliyor bana hep. Size de olmuyor mu sahi ?
Neyse ki çok uzun sürmedi beklemem, bindim. 15-20 dakika sonra vardım kordona,deniz kokusuna. Uzattım ayaklarımı, dalgalar yakalamaya çalıştı bir çok kez. Yaktım sigaramı. Birkaç “ah” doldurdum dumanla içime, pek azını saldım. Ciğerlerime sorsan ne küfürler yağdırıyordur her solukta. Düşüncelerimin bini bir para. Ellerim ise kokusundan şikayetçidir, eminim. Bense mutsuzluktan. Yatay, dikey, eğimli, bükümlü ırzına geçmeye çalıştıkça çoğalan, çoğul kere çoğul mutsuzluklarımdan. O kadar çoklar ki.. Verdiğim soluklardan birinde dünyanın en güzel fotoğrafını yakaladım, sigaramın dumanı çaprazımda demir atmış geminin bacasında s çizdi. Martılardan biri bana baktı. Gördüm vallahi. Göz göze geldik efendim. Ah şu gözlerim konuşsa da bana delirmişim gibi bakmasanız…
Biraz yürüdükten sonra kendimi bir kitap kafede buldum.
-“Ne alırsınız efendim” dedi kibar bir ses.
-“Orta Türk kahvesi lütfen..”

Açtım sade ve dokunulmamış kapağını, başladım okumaya.. Bir yandan kulak misafiriyim yan masaya. Hükümet diyor, diktatör diyor. İnsanımız kara cahil diyor. İçimden “haklısın” diyorum, bir kaç konu açıyorum konuşuyoruz yan masayla aklımın bir köşesinde. Bir yandan kitap sürüklüyor beni , bir yandan da afiye özentisi kafamın içindeki “olasılık” dosyaları. Kaç parçaya bölünmüş yaşıyorum günümü, kendimi, beynimi inanın sayamam. Saymaya kalksam sıkılıp ölürsünüz, ben nasıl ölmüyorum onu da bilmiyorum.
Okuduğum kitabın hem kadın, hem de erkek karakterine benzediğimi fark ediyorum bir an. Nasıl da mutlu ediyor beni doğru bir kitabın elimde oluşu. Sadece o an. Sonra kayıp gidiyor. Hayatında doğru zannettiğin insanlarla doğru zannettiğin zamanları harmanlayıp, sana bir “düşüş” grafiğini çizdiriyor hayalinde. O kadar hızlı ki midemi bulandırıyor. Bak yine mutsuzum işte. Yine beceremedim mutlu olmayı,en keyif aldığım şeyi yaparken bile. Nasıl uyanmıştım güne, ne hayal etmiştim delicesine. Ne hevesti o öyle. Solup gittiler…
Kitap okumak güzel şey vesselam. lakin yeniden aşık olur muyum dersiniz efendim? Açar mıyım çiçeklerimi yağmurda, çamurda bile ?