Gözyaşlarıyla vaftiz edilmiş bir şiir
Bir uçurtmanın kuyruğunda
Gökyüzüne asılmış, bulutlara meydan okumakta…
Ellerimde kan, bir menekşenin kanları
Can çekişiyor menekşe, ruhu sekeratta..
Kokusunu kaybediyor, sonra rengini
Ve hayallerini peşi sıra..
Son kez bakıyor gökyüzüne, vakit gece..
Gidiyor işte, veda edemeden güneşe..
Yağmura doyamadan..
Hıçkırıklarımı duyamadan..
Gidiyor menekşe..
Son nefesini verirken bakıyor gözlerimden, yüreğimin içine
“Korkma!” diyor, “Korkma! Değiyordu her şeye..”
Kapıyor gözlerini, yaprakları toprağa eğiliyor
Bülbül bu sefer menekşeye ağıt yakıyor!
Acı hiç bu kadar boğuk değil..
Ölüm hiç bu kadar canlı değil!
Ve yaşam hiç bu kadar değerli değil!
Morlar bağlamış her şey
Bir menekşenin yası hiç de kolay değil!
