Solumda olması değişmedi yine soluma oturdu. Bir kere bakmadı be kafasını kaldırıp bir kere bakmadı. Bir kere gözleri gözlerime değdi o da rastgele başını çevirirken oldu ve o iki saniye bir ayın özlemini daha da arttırdı. Kolyesi, bileklikleri veya kalemi yoktu bize ait hiçbir şey bırakmamış. Belki kötü zamanları hatırlattığından belki bizi hatırlattığından belki de kaçmak istediklerini… Kaçmak istediği şey değil saklanmak istediği yer olmak istemiştim sadece. Olmadı. Liman olamamışım demek ki, gitmek istedi ve gitti. 20 dakika izledim onu başka şeylere bakıp gülüşünü, sesli gülmemek için kendini kendini zorlayışını, bir anda şarkı değişince o şarkının moduna girmesini, kendini insanlardan ve ona zarar verebilecek her şeyden saklayışını izledim. Ancak solumun sahibi soluğum bir ay geçmesine rağmen hiç özlememiş gibi davranabildi…
