Ne yapalım?Biz hayatı kitap sandık okumaya kalkıyoruz.Kalbimizin çizildiği,incindigi yerde satırlarınn altını çiziyoruz.Yaşamaktan bıktığımız anlarda araya bir ayraç sıkıştırıp kapatıyoruz kitabı.Sonra bir an gelip yaşama hevesiyle dolunca içimiz bir daha aralıyoruz acıları nerde kalmıştık diyerek.Çok kalın bir romanı okurmuş gibi başlamıştık hayata’bu kitap biter mi,bu yıllar geçer mi’ demiştik ilk başlarda.Bir sayfayı çevirirmiş gibi gözlerimizi açtık her yeni güne sonra bir sayfa daha bir sayfa daha,derken aylar yıllar geçti ,derken cümleler dolusu bir ömür tükettik.Sonra dönüp geriye baktığımızda çiziklerle dolu kalbimiz kalmış bize,kenarı kıvrılmış sayfalar gibi anılarımız kalmış.Göz yummuşuz zaten kötü sonlara,nasıl biterse bitsin demişiz bu sayfalar,yeter ki bitsindi…
2 comments
Çığlığın harfleri konuşturması ancak bir edebiyatçıya yakışır zaten. Hakikati zarifçe haykıran kalemin hiç susmasın kardeşim.
O cigligi da ancak bir edebiyatci duyabilir;duymaktan da öte hisseden kardeşim sagolasin…