Seni sayfa sayfa betimlemenin şiiridir bu . Haşa anlatamam tüm güzelliğiyle varlığını , endamını.Her şeye benzerdin benim gözümde, ama korku , hüsran, nefret ve hayal kırıklığını andırırdı var oluşun. Bu yüzden kolay kaleme gelirdin.Her kelime içtimada şimdi kalemimin ucunda , yazarım diye nöbette tüm korkular.
Seni kilometreler boyu anmanın şiiridir bu. Varlığın ve yoksunluk arasında gidip gelirken üstünkörü yaşamak idi hayatı. Umut tükenmezdi hayattaysan , yaşam felsefemdeki anafikir buydu ve en büyük hayal kırıklığımdı doğru bildiğim yanlışlar.Seninle yola çıkıp sensiz ulaşmaktı sonuna .
Sevdikçe soyutlaşmanın şiiridir bu. Aklına söz geçiremediği için , esir düşmekti duygulara.Şuur yitirmekte bir nevi kalp hastalığıdır. Tüm sayfalar siyahtı sen’li cümlelere kadar.Tüm beyazlar kirliydi senden evvel. Seni yazan kalemin mürekkebi bile beyazdı benim gözümde,şehir bile nöbetteydi bazen tüm uğultusuyla.
Seni hece hece okumanın şiiridir bu . Liriklerimden iliklerime kadar. Derin manalarda yüzüp de bir iki satırda kaybolmaktı.Elinde acık adresin olupta bulamamaktı gideceğin yeri. Pas tutan özgün fikirleri bir yana bırak , örnek aldığın her şeyin yok oluşuydu. Her şeyin yitip gitmesiydi,sana kaldığını sandığın her şeyin…
Seni kafiye kafiye sunmanın şiiridir bu. Tüm hece ölcülerine inat , imgelere inat , nesnelere inat. Atmosferin gazından tut,maddenin taneciklerine kadar, her hücrene kadar seni övmenin şiiridir. Sana yazılmış , yokluğuna ithaf olan bir şiirdir bu. Seninle başlanıp, noktasını sensiz koyduğum.
