Son

Ay yürüyordu sanki sular üstünde
Boşluk büyük ve hayasızdı
Kumların arasına karışmanın hayaliyle yanardı
Yalnızlığın şairi
Ve mutluluğu beklemekten usanmış gözleriyle dalardı, siyah gökyüzüne
Yalnızlık acı veriyordu bir anlam ararken, fakat gözlerindeki elalık sönmüş, kararmıştı adamın
Anlamsızdı yalnızlık
Umut sadece bir kelime olarak yeşermişti kalbinin karanlığında
Ve sevdiği kadınların avuçlarında ezilmişti umutları
Durup dururken ellerine baktı adam, şaşırdı, elleri parlıyordu
Ay ışığında gözlerinden düşen inci taneleriyle
Neden ağladığına bir anlam veremeden göçtü adam, bir anda oldu
Yıllar onu yormuş ve sindirmişti sessizliğine
Artık gökyüzünde bir yıldız olma vaktiydi
Tanrı onu bağışlamış,
Dalgalar ise kumlara karıştırıyordu