Tam kesersin hatırlamayı,
Normale döner hafiften hayat,
Ve sen anlarsın artık o olmayacak.
Yürümeye başlarsın hani tam ağır aksak ,
Zaman zaman gülerken yakalarsın hatta kendini şaşırarak…
AH !
Tam taşımaya başlarsın lanet olası hayatın ağırlığını …
Şarkıların tarifsiz tınılarını …
İşte tam o zamanlarda biri gelir adını anar,
Saçma sapan bir yerden bir fotoğrafınız çıkar…
Tutar gecenin garip bir saatinde arar…
İki cümle yazar…
Gülerken küçülen o çimen gözleri gelir sonra, yerleşir evinin duvarlarına…
Darmadağın olur toparladığın her şey.
Tam vazgeçtiğinde bir yolunu bulup yine yeniden içine atar henüz yaktığı sigarasını.
Başından ayağına kadar özlemi tüter…
Sevmek diyorum…
Ne rezil bir şey…
