Gönlüm bir deniz dalgasının
şiddetiyle
yıkılmış limanlar gibi
savrulmuş,yaralı,bitkin
ve en kötüsü de
umutsuz…
Burnumun direği sızlıyor
ve
bir savaş veriyorum
gözyaşlarım akmasın diye
kazanabilir miyim,
bilemiyorum,
o kadar gücüm yok galiba…
Evet,yoruldum,
kaybettim savaşı.
Gözyaşlarım yanağımı ıslatıyor,
sakalımı geçerek
giysimde misafir oluyor şu anda…
Bir diğeri tuzlu tadını hissettiriyor bana…
Seni,sana anlatmak,
sana şiirler okumak varken
acı çekmek…
Çok zor,
yorucu,
kafamda binlerce ses,
binlerce kişi konuşuyormuş gibi,
başım ağrıyor.
Bu gece bir kez daha
acı çekiyorum
bu sefer daha şiddetli.
Sana ‘umudum’ olduğunu söyleyemeyecek olmak,
sana…
Hayatım boyunca pişman olacağını
bilmek…
İşte bu çok zor.
Senin başkasını seveceğini
ve benim hiçkimseler bilmezken
acılar içinde,
bir toz parçaşı gibi
savrulacağımı bilmek…
Umut yok !
Umut bitti !
Gözyaşlarım bitti
ama acı…
Alabildiğine kadar…
