Ben kötü hissediyorum nedeni bilmiyorum.Belkide bu hayatı hayatı hak etmediğimi düşündüğümden belki de insanların bana bunları yapmasını kötü bir insan olduğuma bağlamam. Çocukken her şey çok güzeldi tabii ben bunu çocukken anlamamıştım .Ama şimdi çok iyi anlıyorum ne güzel günler olduğunu hiçbir şeyden haberim olmadan sırtımda yük kafamda dertler olmadan geçirdiğim o güzel günleri şimdi özlemle hatırlıyorum. Aslında o gün ile bugün hala aynı ama ben bazı şeylerin farkına vardım. Mesela sevgisizliğin benim oyun oynayamamamdan daha büyük bir dert olduğunu anladım zor oldu bu benim için hemde çok zor. Kabullenemedim bir türlü en yakındaki insanların sevmediği birini kim sever aklımda hep bu düşünce dolandı güvenemedim belki kendi hayatımdan çaldım belkide kendime en doğru hayatı bahşettim ayrım yapamadım daha. Kalbim bu kadar sevgiye muhtaçken ben elbette birilerine açtım bu kalbi ama ön yargılarımda haklı olduğum kanaatine vardım. Sevdiklerim yine beni sebepsiz yere terk etti belki de sebebi vardı ama ben bunu hiçbir zaman öğrenemeyeceğim belki de ben kendi kendime kuruntu yapıyorumdur sadece beni sevilmeye layık görmemişlerdir. Ben her zaman en iyisi olmaya çalıştım hep bunun için uğraştım ve kısmen en iyisi oldum ama bu yetmiyormuş onu anladım. Zaten bir insan birini sevecekse sebepsiz yere de severmiş. Yoruldum artık her gece düşünmekten diyorum ki bazen şu camdan atlasam her şey kısa sürede bitse ama o an aklıma bir ihtimal düşüyor ya hayatım değişirse ve ben şuan buna engel olacak fikirler içindeysem işte bu ufak ihtimal için her gün yoluma devam ediyorum. Umut ayakta tutuyor. Her gün sanki yeniden doğmuşum gibi uyanıp öyle yaşıyorum o günü çokça kahkaha atıyorum geziyorum eğleniyorum mutlu oluyorum ama eve gelince o unutmaya çalıştığım her şey tekrardan sırtıma yük olarak biniyor.