Onu anlatmak için kalemi birçok kez elime aldım. Her yazmak isteyişimde elimde boş , buruşmuş kağıtlardan başka bir şey kalmadı. Onu anlatmaya yetmiyordu kelimelerim ve her seferinde daha fazla kelimeye ihtiyaç duyuyordum.
Nasıl olduğunu anlayamadım fakat onu her gördüğümde yüzümde birden sebepsizce oluşan tebessüme engel olamamaya başladım. Uzun uzun izlemek istedim onu. Söylemek istedim bağıra bağıra sevdiğimi. Beraber gülmek istedim. Ama tek yapabildiğim susmak oldu. Sustuklarımdan da anlamadı beni. Geceleri tek başıma , kimsenin haberi olmadığı zamanlarda gözyaşlarım anlattı sustuklarımı. Yine de vazgeçmek istemedim. Haberi olmadan o kadar çok sevdim ki onu. Bu kadar çok severken vazgeçmek istemedim.
Onu unutmaya kıyamadım.
Onunla aynı kaldırımlarda yürümek , aynı şarkıyı dinlemek bile ayrı bir mutluluktu benim için. 2 dakikacık da olsa konuşmak huzur veriyordu. Her üzgün olduğumda ona mesaj atmak isterdim çünkü onunla konuşurken tüm dertlerimi unuturdum. Üzücü olan şu ki bunları ona söyleyecek cesaretim yok. Belki de bu yüzden kaybediyorum. Ben sustum ; anlatamadıklarımı birlikte geçtiğimiz sokaklar anlatsın istedim ona.
Onu hep içimde saklamak istedim.Onda gördüğüm o şeyi benden başka kimse görmesin istedim. Korktum bu yüzden hep.Sadece ben seveyim sadece bana özel olsun istedim. Kimse anlamadı.
Ona nasıl bu kadar çabuk bağlandım hiç bi fikrim yok. Sevdiğim adamın kalbi başka bir kadın için çarpıyor bunu biliyorum ama gidemeyecek kadar çok seviyorum. Ondan gidemeyecek kadar ona hapsoldum. Onu başkasına gülümserken sevgiyle bakarken görüyorum. Gözlerinin içinin güldüğünü görüyorum. Bunu biliyorum ama yapacak hiçbir şeyim yok. Beni bu kadar çaresiz bıraktığı için nefret etmem lazım belki ondan. Annem üzülmesin beni ağlarken gördüğünde diye gözyaşlarımı silip zorla gülümsediğim zamanları bana yaşattırdığı için ondan nefret etmem lazım. Ama doğruymuş dedikleri. Aşk nefrete çok yakınmış.
Ben yaklaşmaya çalıştıkça o uzaklaştı. Bir adım daha atarsam bu uçurumdan düşecek miyim bilmiyorum. Düşersem beni tutar mı? Bunu da bilmiyorum. Bu yüzden ona yaklaşmaya cesaretim yoktu artık. Onun gelmesini istedim. Bekledim hep umutla. Ama hiç gelmedi. Biz olamadık.
O kadar kördü ki bana karşı. Belki de kendisi istemedi görmeyi sevgimi. Bir gün tesadüf oldu ki aramızda 2 adımlık yer var. Sesini duymam yüzünü daha yakından görmem için bir fırsat bu. Bacaklarım, ellerim titredi heyecandan. Tek kelime edemedim. Zaten o da yüzüme bile bakmadı. Ah bir bilseydi ona bu kadar yakınken aslında kilometrelerce uzak olmak nasıl da acıydı.
Bu sokaklar bizi el ele görsün istedim sadece ben. Doya doya gözlerine bakmak istedim. Bana da biraz seviyormuş gibi bakmanı istedim. Olmadı üzgünüm ki bayım. Fakat hala hatırımda seninle güldüğüm, seninle ağladığım. Hiç de unutamam. Hem mutluluğum, hem hüzünüm oldun. Olsun, sen yanımdaysan mutlu olmasak da olur.
Güzel hayallerim var benim içi sen dolu.
Daha anlatamadığım çok şey var. Umrunda olur mu, anlamak ister misin , beni sevmek ister misin bilmiyorum. Yine de gidemiyorum senden. Gitmek istemiyorum senden.
Sadece sen anla istiyorum beni. Çünkü adam , senden gidemeyecek kadar çaresiz olan bu kadının sana çok ihtiyacı var.
