Sevdiği zaman ağlamaz insan, sevilmediği zaman ağlar.Gözlerinden akan yaşlar aşk değil hüzündür.Kalbinin içinden eksilenler akan her bir damlayla kaybolup gider.Tutamazsın. Elinden gelen bir şey olmaz.İnsan gider kendinden.Kaybolur karanlıkta.Dönemez çünkü yol yoktur.Karanlıktır her yer.Bir sürü ses, belirsiz hepsi. Tutulur kalır öylece. İnsan gittiği zaman kendinden;dönemez. Hiç akan yaş tekrar geri döner mi? Sevmek güzel lakin sevilmemek kötü. Sevilmeyecekse madem neden sever ki insan? Çünkü sevmeyede ihtiyacımız var sevilmeye de. Sevmek bir ağaç olsun, sevilmekte dalları. Dalsız ağaç olur mu hiç? Meyve veremez, üşür, güzel görünmez bir kere. Hani düşünün. Kalbinizi çıkartıp uzatıyorsunuz ama karşıdaki sizin kalbinizi istemiyor. Ağlayacaksınız ama gözünüzde yaş yok…
