Sahil kenarı insanı açmaz boğar derler.Silüeti görmüş insan cümleleri değildir bu sözler.
Deniz, yüzdür yüz göz olmak ister.
Deniz yardır, kavuşmak ister…
Nazdır, söz ettirir…
Deniz, uzakta kalanlara dost, yakınındakinlere düşmandır.
Kaçarken yine kendisine yol aldırır.
Anlayandır,anlatandır…
Sustur, yas tutar.
Bağırır, fırtınalar koparır…Tanelerini savurur dünyanın dört bir yanına…Çarpar yüzünüze ”Gel” diye..
Kavuşmak mutluluktur,ayrılmak hüzündür…
Durak olduğu kadar gitmenin diğer adı..
Göz yaşını denize benzetirim ben…İçimizdeki denizdir.Fırtınalar kopunca sahile bırakılan dalgadır gözyaşları.
İnsanın içi derya denizdir…
Boğulur insan…
Tanpınar’ın dediği gibi ; ”İnsan, insanın kuyusudur.”
İnsan, insanın denizinde yüzer de boğulur da…
Çarpar iç deniz dış denize sahil kenarındaki insana…
Yokluğun başlangıcı
Varlığın sonu noktasında…
İçe dökülen deniz dışa dökülen denizin aynası ise yaşama sebebi olarak kalacaktır…
