Kasiyerle gözgöze geldiğim anda,onun gözlerinde ki korkuyu okumuştum.Bana yalvararak bakıyordu.Tüm güç bendeydi .Karar verendim.Bu pozisyonda kendimi tanrı gibi hissetmiştim.Birinin yaşamasına yada ölmesine karar vermek.Nefes alıp almayacağının kararını vermek.Muhteşem bir duyguydu.Sahip olmayı her şeyden çok isteyeceğiniz bir duygu.Silahımı yavaşça alnına dayamıştım.Ağlamaktan ve yalvarır gibi bakmaktan başka bir şey yapmıyor daha doğrusu yapamıyordu.Şimdi gerçek anlamıyla yaşamı benim elimdeydi.Parmağımın tek bir hareketiyle küçük kıyametini yaşayacaktı.Bunu haketmemişti aslında.Hemde hiç.Gecenin bu saatine kadar marketin açık olması onun suçu değildi.Markete girdiğimde ondan başka kimsenin olmaması da onun suçu değildi.Sahi neden tek başınaydı ?Daha da önemlisi bir market gece ikiye kadar neden açıktı ? Bunu sormalı mıydım ? Beni ilgilendirir miydi ?
Kasadaki tüm parayı almıştım.İhtiyacım olandan fazla para vardı.İşimi de çok hızlı halletmiştim zaten. Markete girer girmez ilk işim güvenlik kameralarını kapatmıştım.Çok kolay olmuştu bunlar.Ama kasiyer kız ani bir hareketle kaçmak için üzerime yürümüştü.Bunun sonucunda kar maskemi çıkarmıştı.Yüzümü görmüştü.Kameralardan kurtulmuştum ama çok daha kesin bir kanıt vermiştim eline.Yüzümü görmüştü .Ölümüne neden olacak yüzü görmüştü.Katilinin yüzünü.İşte bu onun suçu olabilirdi.,Ölümcül bi suç.
Şimdiden birkaç dakika kaybetmiştim bile.Burdan biran önce çıkıp gitmem lazımdı artık.Gidişimi engelleyen neydi ki aslında.Bana ağlayarak bakan kızı öldürmemiştim daha.İşimi tam anlamıyla bitirmemiştim.Parmağım tetikte kızın gözlerine bakıyordum.Yemyeşil gözleri ,simsiyah gözlerime kenetlenmişti.Diz çökmüştü önümde.
-Bunun için üzgünüm.
Gerçekten üzgündüm.Birinin canını yakmak istemezdim.Bunu birine yapmak istemezdim.Katil olmayı hayal bile edemezdim.Derin bir nefes alıp gözlerimi kapattım.Belki gözlerini görmemek cesaret verebilirdi.Tam zamanıydı şimdi.
-Yapma..Lütfen..
Gözlerimi açıp tekrar o gözlere baktım.Sesi beynime işlemişti.İçimde yankılanmıştı sanki.Tetikteki parmağım bana isyan ediyordu.Emrime karşı çıkıp kıpırdamıyordu.Onun kontrolünü kaybetmiştim sanki.Tüm bedenim emrime isyan başlatmıştı.
Silahımı yavaşça indirdim.Gözlerim gözlerindeydi.Tüm gücümü kaybetmiş gibiydim şimdi.Aciz durumda olan taraf bendim .Ne yapmalıydım ? Onun hayatını bağışlamak kendi hayatımı tehlikeye atmaktı.Yüzümü beynine kazımıştı bile.Mantığım onun öldürülmesini söylüyorken beni engelleyen neydi böyle ?
İçimde bir yerlerde bunun önüne geçen bir şey vardı.Bana dur diyen yada beni kontrol eden bir şey.Yapamayacağımı anlamıştım.Birkaç adımda marketin kapısına gittim.Geriye dönüp son kez baktım ona.Beynimin tüm hücrelerine işleyen o gözlerde Minnet vardı şimdi.Bir bakışla bana milyonlarca şey anlatabilirdi Sanki.Ben bir bakışla milyonlarca şey anlayabilirdim sanki.Etkisi buydu onun.Silahımı belime yerleştirip marketten çıktım.Bu gece bir hayat bağışlamıştım.
