İskele balıkçısı,
Çok güzel bir gece
Güneşin kalbine yolculuğa çıkacaktı,
Yol ona gösterildiği zaman
Küçük Plüton’unu da almıştı yanına
Nefes aldı,
Zaferi andıran yenilgisini anımsadı;
Kırmızı bir kazak vardı,
Bütün derdi o kazaktı sadece
Ve uyumuyordu artık,
Acıyı duygularıyla çarpıştırıp yok etmeye çalışıyordu
Ama duyguları onu satıyordu,
Acının yanında yer alıyorlardı
Bilirsiniz işte,
Onun da güneşi usulca batmıştı
Ağlaya ağlaya uyuyordu artık,
Karanlık uzaya bakarak
Çıkış noktasını bulmuştu ama;
Ölü diriye eşittir, düşünmüştü bunu derince
Kayboluşun içinde sıfatlar da kaybolunca,
Yola çıkmaya hazırdı işte
Dalgaları izledi bir süre daha
Herkesin göründüğü kadar değil,
Kafasındakiler kadar olabileceğini düşündü
Ve göz kırptı Satürn’e
