Hangimiz yaşıyoruz seçtiğimiz hayatı? Hangimiz gerçekten istiyoruz yanımızdakileri?
Peki ya sevdiklerimiz, en son ne zaman onlara hissettirdik sevgimizi.
Bütün bunlar muallaktaysa gerçekten tam insan olabilmiş miyiz?
Onbeş yıl önceye gidelim.
Geleceğe dair zihnimde canlandırdığım tek şey evin kapısından çıkarken annemin montumu tutmasıydı. Büyümek denilince hep o sahne canlanırdı gözümde. Keşke hep öyle kalsaydı. Sonra bir de işin içine sevmek girdi.
Sevdik.
Çocukçaydı ama masumcaydı ama en temizi oydu. Geleceği toz pembe görürdük. Ne olurdu biz hep öyle masum kalsaydık. Yada sevdiklerimiz hep yanımızda kalsaydı.
Zihnimden geçenleri hiç bir sansür uygulamadan dökmek istedim elimden geldiğince. 🙂
Derin meseleler bunlar.
O yüzden, derine
Enderine…
