Yazıyorum bir çizgi üzerinde, o kelimeden o kelimeye atlıyor aklım, beynim.
her kelimeden sonra bir taş atıyorum oraya zıplıyorum, kanguru gibi heybeme koyuyorum acıları.
Acılar.
Gülücüklerimden ardına saklanan zamanlar, zamanın sıkıcılığıyla yoğrulmuş.
dertleri biz olmuşuz.
santim santim işliyor tenimize, hangi metre, cetvel ölçer bu hayatı.
Vücudumuzda ki damarlar Dünya’yı 2-3 kere dolaşırmış.
Acılarımızı uç uça ekleyince ne olur kim bilir.
Sararmış tenimizle mevsime ayak uydururken bir bir dökülüyoruz toğrağa, suya havaya.
Ne memnun kaldık hayattan, ne de umutlu.
Sahi Allah’ım bütün sevinçleri nereye kaldırmış, biz büyüdük.
