Doğuyor insan her şeyden habersizce,
Başlıyor yavaş yavaş hayatı çözmeye.
Bilinmezliği ilmek ilmek işliyor kaderi,
Çözmeye gücü yok yaşamak tek fikri.
Büyüyor sonra insan gördüğü acılarla,
Saklanıyor hayatın puslu aynasında.
Korkuyor çıkamıyor girdiği kuyudan,
Yudum yudum içiyor cehalet zehrini.
Atılan ilk ipe tutunuyor insancık,
Kurtulduğunu zannediyor zavallıcık.
Boynuna dolanıyor kurtuluş ipi,
Köleye çeviriyor kalem tutan eli.
Kurşun değil ip yetiyor öldürmeye,
Zira öldü fikirler gücü yok dirilmeye.
