Sen ki hayata penceresi açık perdesi rüzgarla savrulan, sen ki gece de odanın tavanına loş bir gökyüzü gibi bakan, sen ki umudu yüzüne soğuk bir su çalarcasına diri tutan evet bu ben, hemde kaç kez ben. Şimdi perdemde rüzgar, tavanda yıldız ve en ağır şeydir umut yok. Bu yılda takvimimde huzur yok. Ondandır kol saati takmak istemeyişlerim, bir beklentim yok. Yuvarlanıp gidişlerin yüreğimde anlam bulduğu, şöyle böyle ile başlayan cümlelerin dilimde yuva kurduğu evet bu ben. En manalı ben ve kısaca ben…
Kadir DAĞ
