Geceler vardı gecelerin içinde. Bitmek tükenmek bilmeyen birbiri ardına geceler. Penceremden dışarısı hep karanlıktı gönlüm gibi. Zifiri karanlık, umuttan bir damla ışık yok. Binlerce insan içinde bir yalnızlık vardı, elini tutarken bile ve kokunu doldururken ciğerlerime bilirdim bir yalnızlık vardı. Kafamın içerisinde kimsenin bilmeyeceği bir dünyada bir yalnızlık. Kışın ortasında dona tutulmuşcasına soğuk ve ıssız. Sele kapılmışcasına ümitsiz. Bir korku vardı içimde. Bıçak kadar keskin bir korku. Hep yalnız şu ömrümde hep yalnız kalmak. Uzaklardaki o sevgilinin elini tutamamak, gözüne bakamamak. Asla duyamamaktan o güzel sesini. En güzel şarkıdan daha güzel eminim her tınısı. Ve bakışların en mavi denizden bile daha anlamlı. Geceler uzaktaki sevgilim, yalnızlığın soğukluğuna sığınıp ışıksız ve korku içinde yitip giden geceler…
