Benim gibi neşeli olmayı şiar edinmiş kardeşlerimle dernek kurmak çok isterim çünkü bizi bizden başka kimse anlamayacak.En önemli madde de bana kalırsa acı çekemememiz. Hani yanlış anlaşılmasın acı çekiliyor hatta bence ‘Neşeli yaa bu dünyaya bir topak neşe olarak gelmiş’ denilen insanların acılarını daha derinden yaşadığını bile düşünüyorum lakin sorunsalımız gösterememek. Evet yani ortada var hüzünlü bir durum, normal şartlar altında o yüzün düşmesi, sesin titrek olması, o gözlerin ayıkken bayık bakması lazım ki kendi başımıza zaten öyleyiz ama yanımıza biri gelsin en afilli espriyi patlatıp ortamın neşe seviyesini Everst’e taşıyoruz. Yanlış okumadınız tüm bunları içimiz kan ağlarken yapıyor zerre ağırlık hissetmiyoruz. Bu durumu çok sevdiğim Ahmet Kaya abimin Başım Belada şarkısına çok benzetiyorum , hani ortada hafif tatlı bir melankoli , birilerinin vurulmuş olması en önemlisi aksiyon vs var ama melodiyi duyunca sanki her şey pür neşe. Sonra kimse beni anlamıyor adlı şiiri gür sesle okuyoruz. Anlamaz tabi , zaten anlamasınlar da bence çünkü yine en çok zararı acılarımızı en çok anlayanlardan (!) görmedik mi ?
