Nisan ayıydı , gözlerimden omuzuna düşüyordu yaşlar. Ne kadar çok sevdiysem o kadar sıkı sarılmıştım sana. Hatırlıyor musun ?
Nasılsın diye soruyorlar bana ? Benim de geceleri acıyor yaram , ama ne geliyor ki elden. Merak etse diyorum , arardı sorardı. Özlese işte dönerdi. Demek ki özlememiş diye özetliyorum bizi. Biliyorum pişman değilsin. Zaten yaptığı hiç bir şeyden pişman olmaz ki insan , sadece hayalleri ve kalbi kırılır. Çok zaman geçirdik senle , çok şey yaşadık. Şarkıları ezberledik. Tırtılın kelebek olduktan sonra öldüğünü de tartışmıştık. Yüzün ufak ufak siliniyor hafızamdan , sadece anılar kalmaya başladı aklımda. Beni bu yüzden affet. Bazı geceler sakinliğimi koruyamadığım için duvarları yumrukluyorum. Beni bu yüzden de affet. Kim kazandı bilmiyorum ama sanırım bu savaşı ben kaybettim. Hem de tüm yaralarımı tekrar açarak.
Şimdi beraber olmamız , koşarken kibritle sigara yakmak kadar zor.
Göksel
