Hayat.. Dertleri büyütecek kadar uzun değil. Bütün bir yaşam boyunca, sırtına dert yüklerini alıp hamallık yapacak kadar zaman yok mesela. Ya ucundan yakalayıp tutacaksın ya da her an sana sunulan güzellikleri yaşamaya, değerlendirmeye çalışacaksın. Depresyona girip, insanların saçma davranışları yüzünden hayatı kendine zehir etmeye, yaşamı geriden takip etmeye gerek yok mesela.. Sen çaresizliğin verdiği acıyla kıvranırken, insanlar hep bir adım daha öne geçiyorlar her zaman. Sevmeli mesela insan.. Ama öyle illa karşı cinsini değil. Hayatı sevmeli insan, önce kendini sevmeli. Kendisiyle barışık yaşayabilmeli. Toplumun kuralları içinde kendine bir rota çizmeli. Ne insanların hukukuna tecavüz etmeli ne de tamamen onların kölesi olmalı. İnsanların da kendileri gibi bir kalp taşıdığını öğrenmesi gerek. İnsan karşısındakinin kalbini, kendisi taşıyormuş gibi davranırsa eğer sevgi üzerine yaratılan dünyaya gene sevgi hakim olacaktır.
