Hırçın Çocuk.

Kefareti eksik dualar eşlik eder,
gölgesinde yaşadığımız dünya’ya.
avuç açmayı bekler,istemsizce
acıya merhem sürmemiz, en derine.

Dermanı gizli çocuklar, yazısız ferman
çamurlanmış duygular, renksiz birer renk
felek bir hınç silsilesi.
kulağımızı örseleyen, sessiz bir çığlık
girizgah’ı unutulmuş tatsız bir oyun.
son perde, son serenad belki de..
son nefes, ilk nefes mutlulugunda…

onur-şeref mevsimlik göçe mecbur
geri dönmemek üzere belki de.
sevgi kırıntıları el sürmekte yüreklerimize
tarifsiz acıları benimsemek…
”hiç” çekmek hayata; hırçın bir sesle
her gün yeni bir deja-vu
her sofra da mayhoş bir tat.
Kerem gibi kanmak duygusuz insanlara!
Hz. Süleyman mucizesi bile,
şaşırtamaz bizi, bu saatten sonra.

ne sen gittiğin yerde tam..
ne ben bıraktığın o eski zaman.
ne de kalp eski bir bumerang!

İbrahim Demiröz-