İzliyorum yokluğumla saadetini
Olmayışımın parıltısı gözlerini alabilir
Olabildiğince sade tenim
Ayrılmıyor başucumdan, hayaletin kalabilir.
Hayaletin, emanetin ve lanetim
Senden farklı olarak gözlerime bakabilir
O felaketim, kehanetin, esaretim
Gecenin kuytusunda gözlerimden akabilir.
Yüzleşiyorum, loş odamda suçumlayım
İnsanız biz elbet hatalarımız olabilir
Tel örgüye takılmış bir uçurtmayım
Belli olmaz önemsersin ve gözlerin dolabilir.
Belki gözyaşlarında ıslanırsın
Vicdanını gözyaşların boğabilir
Gözyaşının saflığını kıskanırsın
Ve belki güneş bir gün bizim için doğabilir.
Beni paranoyama hapsedip kandırırsın
Manzarama minik bir kuş konabilir
Evren! Neden onu andırırsın
Düşüncemin soğuğundan minik kuşumuz donabilir.
Silinmiyor penceremden el izlerin
Bu beni sana daha da mahkum kılabilir
Nefes alma kaygısıyla temizlerim
Faydasızdır ve umutlarım bir kez daha yılabilir.
Sana bir çiçek sundum, duru tonum
İhtimaldir, apansızın solabilir
O solmadan sen kurut onu
Çünkü hayatın kahpe yüzü hayallerimi yolabilir.
Gelmemişken gidemezsin, gel öyleyse
Bu ihtimal beni hayatta tutabilir
Sevmemişken silemezsin, sev öyleyse
Aksi halde karanlığın yutabilir.
Varlığımı karanlığına hapsedersin
Aydınlık mânâsını yitirebilir
Şiir olursun, varlığıma aksedersin
Şiir kalan kaygılarımı bitirebilir.
Konuşuyorum seni yanımda var sayıp
Şair şiiri gözü kapalı görebilir
Ben şairim, sen şiirsin; varsayım
O kadar mutludur ki şair, mutluluktan ölebilir.
ŞAİR: Murat Taşdemir.
