Küçükken korkularım vardı benim.Ben büyüdükçe onlarda benimle beraber büyüdü.Büyüyen bedenim ona eşlik etti ama ruhum tam tersine küçülmeye başladı .Korkularım bedenimi ele geçirdi.Sığınaklarım beni terk etti .Binlerce defa ölümün bedenimi nasıl ele geçireceği üstüne binlerce teori ürettim.Beynim beni dinlemiyordu . Her gece kendime bir masal uyduruyordum sabah uyandığımda masalımın bitmesi beni korkutuyordu.Bu yüzden uykusuzluk çektiğim zamanlarım oldu.Sadece tek başıma olmak istiyordum insanlardan uzakta tek başıma.Kurduğum hayaller bedenimi de ele geçirmeye başladı .Bundan kısa süre sonra geçmişimi silip sadece beton yığınlarının arasında yaşayan insanları terk etmek istedim.Popüler kültür midemi bulandırıyordu.Her şeyi sadece kısa bir süre sevip yenisini bulunca kenara atmak bu iğrençti.Şuanda nerde miyim bunu ben bile bilmiyorum.Belki bir sanrı içinde belki de hala delirmeden kurtulmuşumdur insanlardan.Onla iğrenç yaratıklar aslında insan bedenine bürünmüş yaratıklar.Çok iyi rol kesip,şekilden şekle giriyorlar.Bazen merak ediyorum herkes gibi olsak nasıl duygu… Herkesler güzel,herkesler zeki,herkesler popülerite peşinde ; ben çirkin,akıllı görünen deli ve yalnız görünmeyi yeğlerken bunlar niye böyle?! Bence ben normalken onlar anormal.İnsanlığa istifamı sundum.Ne haliniz varsa görebilirsiniz bende köhne ve karanlık bir köşede masalımın gerçek sonunu bekleyeyim.
