İnsan aklında biri varken onu silemeden bir başkasına yer veremiyor hayatta hele de o insan cok büyük yer edinmişse hayatında bu iş daha da zor oluyor günler haftalar aylar yıllar geçiyor belki de tam çıktı dediğin an tekrar başlıyor ilk gününüzü hatırlıyorsun ilk an ilk öpücük ilk sarılma ilk kavga her şey güzel geliyor gittiğinden mi yoksa her zaman mı öyle güzeldi bilmiyorum belki de kaybettikten sonra değer kazanıyor bazı şeyler ya da farkında değildik bir şeylerin birbirimizin olmaması korkutmadı bizi ilk başlarda ama ne kadar zaman geçerse geçsin hala özlem ve sevgi duyduğunu hissettiğinde anladık birbirimizden kopamayacağımızı ya da bir taraf hala bunun farkında ya da diğer taraf cidden korkmamış ve umursamaz bir hal almış zaten giden taraf özlemez yani galiba öyledir giden insan neden özler ki zaten bunu bilerek gitmedi her şeyi bilerek uzaklaşmadı mı başka yerlere başka zamanlara gitti aynı yılda ayni şehirde yaşasak bile belki herkes icin aynı an aynı şehir değildir kimi icin orası dünyanın en güzel yeri kimin icin en kötü yeri kimi icin bir ifadesi olmayan bir yer kimi icin şuan yaşadığı an değişilmez iken birisi icin tek yolun ölüm olduğudur insan özledikçe kıymetini biliyor yüzünü bir defa görememek belki de en kötüsü sesini ezberlediğiniz harflerini şimdi bunu diyecek dediğiniz insan yanınızda yok işte bu kadar kötü her harfini her saniyesinden haberiniz varken gidilmesi kötü olan her şeyden bir haber kaldınız hic kimse yok yanınızda onu tanıyan anlatabildiğiniz kimse de yok cünkü anlatmaktan degil de anlaşılmama korkusu insanı mahvediyor ne diyeceksin nasıl anlatacaksın kelime yok ki ya da bunu anlatacak acı yok bunları yaşayan da bilmez cünkü herkesin yaşadığı farklıdır herkesin acısı kendine kalır kendi bilir kendi izini taşır o izle büyür o izle gelişir insan o iz geçer mi işte tek sorun bu o iz geçer mi geçecek mi ilk başta bir yıla geçer dedim geçmedi iki yıl hala geçmedi üçüncü yıl hala o iz kaldı kalmaya devam ediyor belki geçer ama ne zaman hayatıma yeni birilerini aldıkça o izde kayboluyorlar hiçbir anlamları kalmıyor altında eziliyorlar hiçbir şey yerini alamıyor okullar diplomalar kitaplar gezmeler müzikler uyuma hiçbir şey yerini alamıyor cünkü onların hepsini beraber yapmışken nasıl onlar unutturur bir insanı en kötüsü bir insanı unutmak zorunda olmak kimse kimseyi unutmak zorunda kalmaması dileğiyle.
