Kaç kez kendi kendimizi sarıldık bir sonraki güne umutla bakarken ya da kendimizi öyle bakmaya zorlarken?Etrafımızdaki kuru kalabalığa ait hissetmektense kendimizi,tanıdık bildik yalnızlığımıza sahip çıktık.
Duymak istemediğimiz sesler kulağımıza çarparken ruhumuzu tıkadık pek çoğumuz.Ama kendi kendimize şunu fısıldamaktan hiç vazgeçemedik : “Her şey çok güzel olacak…”.
Biz hep kendimize inanmayı seçtik.Ruhu ruhumuza uymayan bir yabancı bizi saracağına,kalbimiz donacağına belki de buz olacağına kendimize sarılıp umutlarımızı ısıtmayı seçtik…
Merve YILMAZBİLEK
