İnsanlar hatalarından ve yaşadıklarından ders çıkardıkça büyür ve olgunlaşırlar. Ben de galiba öylece büyüyüverdim. Babamın büyümeyen şımarık koca kızı kurduğu yanlış arkadaşlıkların sonucunda hayatında tatması gereken en büyük tecrübeyi tattı ve bir şeyleri değiştirmesi gerektiğini fark etti. Anladım ki gerçekten şu dünyada çetele tutar gibi çentik attıkça yoluna giriyor girmesi gereken.
Buradan yaptığım hatalarıma ve buna sebep olanlara seslenmek istiyorum aslında. Bu yazıyı biraz da onlar için yazıyorum. Size asla kin ve nefret beslememeye karar verdim. Aksine size teşekkür ediyorum. Bu kazığı belki de ömrümün hiç toparlayamayacağım bir döneminde de yiyebilirdim fakat bu ben daha acemiyken, hiçbir şeyin farkında değilken oldu ki benim bir yaş daha büyümemi sağladı. Size dair olan anılarımı elbette ki gülerek hatırlamayacağım ama emin olun unutmayacağım da…
Ayrıca tek kırıldığım noktayı da söylemeden geçemeyeceğim… Hiçbir kötü şey yaşanmadığı halde beni sırf bir birey için yarı yolda bırakıp giden canım arkadaşlarım, eğer okuyorsanız, burası size… Umarım hayatınızda sizin bana yaşattığınızı, size yaşatmayacak insanlar olur ki yarı yolda kalmak nedir bilmezsiniz. Tüm iyi niyetimle bu da size son vedamdır.
Veda demişken bir yere gitmişliğim yok… Sadece bugün ‘eski ben’i uğurluyoruz. Toprağa gömüyoruz ve arkasından dua edip mezarına en sevdiğim çiçekleri ekiyoruz. Çünkü bugün benim ‘MİLAT’ımın başlangıcıdır.
