ölü bir kadından söz ediyor şair.
ve öyle güzel anlatıyor ki,kadının ölü olduğunu anlayana aşk olsun.
…
gözleri ne renkti,bilmiyorum.
gündüz siyah,
gece ela,
güneşliyse hava mavi,
yağmur yağıyorsa kiremit,
peşimizde biri varsa el rengi,
baş başaysak kayıp olurdu.
gözleri ne renkti,bilmiyorum ama
sorsaydım ayıp olurdu.
kokusunu hatırlıyorum.
bu mesafeden toprak,
biraz yaklaşınca yağmur,
sarılınca bahar kokardı.
ve ne zaman bahar koksa,
mevsim bahar olmak için can atardı.
yanağının yanağına selamı vardı.
dudaklarım selamı taşımak için vardı.
selamsız sabahsız günlerimiz de oldu elbette.
işte o zaman bakışlarımız vardı.
havadan sudan konuşup,
sessiz sedasız kalkışlarımız vardı.
anlatmakla bitmiyor,O.
susmakla bitmiyor.
öldüğünü biliyorum ama
öldü demekten ödüm kopuyor…
Mehmet Deniz Yılmaz
