Artık hiçbir şey düşünmek istemiyorum. Düşüncelerim benim için hiç iyi olmuyor olduramıyorum. Sürekli canımı sıkan düşüncelerden kurtulamadım, sakinleşmek istiyorum kafasını yastığa koyduğu gibi uyuyanlardan olmak istiyorum. Hiçbir şey düşünmeden yaşamak isterdim ama öyle bir şey olursa delireceğimi düşünüyorum. Bir kaç dakika önce evde sakinleştirici aradım aslında aramadım kalkıp aramak istedim.Babamın kullandığı sakinleştirici Xanax hapı geldi aklıma,doktorumun bana önermediği için veya doktora gitmeye tenezzül bile etmediğim bu yüzden de önermez diye düşündüğüm ilacı içmekten vazgeçtim. Şimdi kalksam ilaçları arasam annemin veya kardeşimin ne aradığımı merak ettikleri için yanıma gelip ”Yine ne arıyon ?” lafını duyduğumda ”Birazcık huzur,bir parça mutluluk,iyi insanlar,isteklerimi karşılayacak kadar para,karamsarlığımdan kurtulmak için sürekli yanımda olması gereken bir insan veya hayali karakter” diyemediğimden veya bu konullar hakkında onlarla hiçbir şey konuşmak istemediğim için bir bahane uydurup tarağı arıyorum veya çakmak arıyorum gibi ufak yalanlara başvurmak istemediğimden yerimden kalkmıyorum.Bu zamana kadar iyi ki varsın dediğim insanların şuan yanımda olmadıkları için tek tek hepsine küfür edemeden duramıyorum.Herkese kızıyorum yanımda olmadıkları için,bana destek olmadıkları için,çektiğim acıların farkında olmadıkları için bir yandan da en çok kendime kızıyorum ”Naber ?” sorusu sorulduğunda,alışkanlık olarak sürekli iyi sen dediğim için gerçi olanları anlatsam düşündüklerimi dışa vursam (üzülme,boşver,düşünme öyle,takma kafana) gibi laflarla teselli etmeye çalışanlara tenezzül edemiyeceğim için onların da içini karartacağım için hiç uğraşmıyorum.
