Artık neden savaştığımı hatırlamıyorum. Önceden çocukluktan belki çok büyük hayallerim vardı. Hani bir yanın asla olmayacağını bilse de vazgeçmemek gibi bir şey, düşsek bile oynamayı kesmemek gibi, ağlarken kolayca gülebilmek gibi. Ne zamandı bunların bitişi. ne zamandı tam olarak. Ağlayacağım da yalnız olmaya çalıştığımda mı acaba?? Hayatımda gerçekten ilk kez korktuğum da mı? İşin daha garip yanı o büyük hayallerimi hatırlamıyorum. Şu sıralar tek hayalim biraz rahat hissetmek. Annemin, başaramayacağım hissini artık hissetmemek mesela ya da babamın, bana daha çok güvendiğini görmek. Birilerinin yardımına ihtiyacım yok gerçekten. Sürekli kendi yalnızlığında hırpalanmış değil miyiz zaten.. Kimden ne yardımı tam olarak değil mi?? SADECE şu kalbimde ki mutsuzluk gitsin istiyorum. Gözlerin daha az dolsun. İstediğim, yapabildiğim bir şey yapayım mesela. Ve o yapabildiğim şey her neyse ailem arkamda dursun. Sonuç olarak hayallerimi yavaş yavaş kaybetmemdi beni bu umutsuzluğa iten ama hayat hala güzel belki de çünkü bunları yazıyor olmamın tek sebebi hala umudum olması. Yani SADECE iste hala bir şeyleri. SADECE yaşa her şeyi. En kötü ne olabilir ki??
