Sonu gözükmeyen sokağı tek lamba aydınlatıyordu büyüdüğüm şehirde. İçinde onca kalabalığın olduğu evlerin içine saklanmış zamana yenik düşsede kalp atışlarında aranan top oynayan çocukların sesleri sağır eder uzayıp giden yalnız kalan gölgemi..
Anlamadığın anda kayboldu sokağında yürüdüğü gecenin. Çocukluğundan hatırladığı mavi’nin gölgesine sığındı yeniden sevebilmek için sonu gözükmeyen sokağında. Ne dışarda top oynayan çocuğun neşesi ne de evlerin içinde yanan sarı lambanın altında toplanan denizlerin sesleri yoktu, Büyüdüğümde…
Cem BAĞLIOĞLU.
